Wiebelbenen
Al vanaf mijn vroege jeugd zit er een diep verlangen in mij om te sporten. Of om in ieder geval te bewegen. Niet dat ik mij daarvan bewust was, (dat van dat sporten) en mijn ouders ook niet, maar ik bewoog nogal wat. Ik kon niet stil zitten én niet stil zijn. Knettergek werden mijn ouders soms van mij. Dat begon al vanaf het moment dat ik wakker was. Mijn mond stond nooit stil waardoor ik geregeld "5 minuten mijn waffel moest houden". De bank was niet om op te zitten vond ik. Daar kon je prima op liggen, ondersteboven op hangen, handstand op doen en springen, maar er gewoon op zitten heb ik geloof ik nooit gedaan. Ook als ik stil moest zitten of in bed lag, bewoog er wat. Mijn tenen, mijn benen, mijn armen. Alsof ik in algehele staat van onrust was. Daar zou nu vast wel een naam voor zijn of een één of ander syndroom, maar dat bestond in mijn tijd nog niet. Gelukkig kon ik wel veel van mijn energie kwijt. Ik speelde heel veel buiten (dat deden kinderen vroeger). Soms o
